Τι είναι Παραγωγική Ανασυγκρότηση; Τι είναι Παραγωγική απασχόληση σε συνθήκες λιτής ανάπτυξης;

Ι. Τι είναι Παραγωγική Ανασυγκρότηση;

του Χρήστου Α. Ιωάννου

 από την "Ημερησία  του Σαββάτου" 18/1/2014 και την ιστοσελίδα του συγγραφέα

Πότε και πώς θα εισέλθει σε περίοδο ανάπτυξης η ελληνική οικονομία και πότε θα αρχίσει να μειώνεται η ανεργία και να δημιουργούνται νέες θέσεις εργασίας; Το ερώτημα «σέρνεται» αναπάντητο επί μήνες και έτη στην ελληνική δημόσια σκηνή. Αυτή η στήλη καιρό τώρα μονότονα απαντά ότι η λύση βρίσκεται στην παραγωγική ανασυγκρότηση. Όμως δεν είναι απίθανο σε λίγο καιρό όλοι και όλες, προεκλογικό κλίμα γαρ και ενδεχομένως μακρά προεκλογική περίοδος, να ακούμε για παραγωγική ανασυγκρότηση σε όλες της κλίσεις και όλους τους χρόνους.
Με άλλα λόγια, η παραγωγική ανασυγκρότηση κινδυνεύει να έχει την τύχη που είχαν σε προηγούμενες δεκαετίες ο «εκσυγχρονισμός» και η «επανίδρυση του κράτους». Να καταστεί μία ρητορική λύση, μία κοινοτοπία - υπεκφυγή, ενώ εφαρμόζονται τα ακριβώς αντίθετα. Αυτό συνδέεται και με το σοβαρό ενδεχόμενο να μην αντιλαμβάνεται κανείς, ακόμη κι εάν είναι καλών προθέσεων, τι σημαίνει παραγωγική ανασυγκρότηση, και να έχει πλήρως παρεξηγήσει την έννοια και το περιεχόμενό της.

Παρεξήγηση είναι να θεωρεί κανείς ότι παραγωγική ανασυγκρότηση συνίσταται στο να αναστηθεί και να αναβιώσει η δομή επιχειρήσεων, επενδύσεων, απασχόλησης που κατέρρευσε το 2008 - 2013. Να το πούμε απλά: την περίοδο 2008 - 2013 χάθηκαν επιχειρήσεις, χάθηκαν επενδύσεις και χάθηκαν ένα εκατομμύριο θέσεις εργασίας από τους τομείς και κλάδους της ελληνικής οικονομίας. Την περίοδο 2008 - 2013 χάθηκαν (συγκρίνουμε β' τρίμηνο 2008 με β΄ τρίμηνο 2013), 227.000 θέσεις εργασίας στις κατασκευές, 201.000 στη μεταποίηση, 176.000 στο εμπόριο, 60.000 στον τουρισμό και στο εμπόριο, 40.000 στην εκπαίδευση, 35.000 στις μεταφορές, κ.ο.κ. 
Είναι παραγωγική ανασυγκρότηση να ανακτηθούν επιχειρήσεις και θέσεις εργασίας και να γίνουν επενδύσεις εκεί όπου ήταν και χάθηκαν; Η απάντηση τι είναι παραγωγική ανασυγκρότηση, προϋποθέτει σαφή θέση για το τι είναι αυτό που κατέρρευσε παταγωδώς. Τι είναι αυτό που οδηγήθηκε στο αποτέλεσμα να χαθούν ένα εκατομμύριο θέσεις εργασίας και να προστεθούν ένα εκατομμύριο άνεργοι στον κατάλογο των ανέργων, οι περισσότεροι των οποίων βίωσαν και βιώνουν μακροχρόνια ανεργία;
Τι είναι αυτό που είχε ως αποτέλεσμα τα ποσοστά απασχόλησης της Ελλάδας, η οποία ενώ ήθελε, και έλεγε, και ενδεχομένως πίστευε, ότι συγκλίνει στα ποσοστά απασχόλησης με την Ευρωπαϊκή Ένωση στο 64% - 65%, έφθασε οι πλησιέστεροι συγκρίσιμοι δείκτες διεθνώς να είναι για τα γενικά ποσοστά απασχόλησης η Τουρκία, και για τα ποσοστά απασχόλησης των νέων 16 - 24 ετών η Νότια Αφρική; Οι ψυχροί δείκτες λένε ότι η Ελλάδα συγκλίνει το β΄ τρίμηνο 2013 με τα γενικά ποσοστά απασχόλησης της Τουρκίας στο 49% - 50%, και με τα ποσοστά απασχόλησης στους νέους 16 - 24 ετών με τη Νότιο Αφρική (στο 11% - 12%)!
Αυτό που κατέρρευσε, και το οποίο μόνον ως κορυφαία παρεξήγηση και αυταπάτη θα μπορούσε να υιοθετηθεί ως περιεχόμενο της παραγωγικής ανασυγκρότησης που χρειάζεται η χώρα, είναι η αντιπαραγωγική συγκρότησή της την περίοδο 2000 - 2009, για να αρκεσθούμε στα έργα της προηγούμενης δεκαετίας.

 

ΙΙ. Παραγωγική απασχόληση και λιτή ανάπτυξη

του Χρήστου Α. Ιωάννου

 από την "Ημερησία  του Σαββάτου" 11/1/2014 και την ιστοσελίδα του συγγραφέα

Αν για να μειωθεί η ελληνική ανεργία από το τρέχον 27,8% του Οκτωβρίου 2013 στο 7,8% θα χρειασθεί ανάπτυξη με αύξηση του ΑΕΠ κατά 40%, δηλαδή κάτι το οποίο θα απαιτήσει μέση ετήσια αύξηση 3,5% τουλάχιστον για μία δεκαετία, προκύπτει το ερώτημα: Υφίσταται ενδογενές αναπτυξιακό δυναμικό στην ελληνική οικονομία, ικανό να διαμορφώσει στα επόμενα έτη το απαιτούμενο μέσο ποσοστό αύξησης του 3,5%; 

Δυστυχώς, με τα σημερινά δεδομένα, η απάντηση είναι αρνητική. Οι ούτως ή άλλως καχεκτικοί παραγωγικοί τομείς της χώρας βρίσκονται υπό κατάρρευση. Αφ' ενός η υπερφορολόγηση, η πιστωτική ασφυξία, η γραφειοκρατία και η διαφθορά, και αφ' ετέρου το γεγονός ότι η ελληνική «επιχειρηματικότητα» δεν έχει παράδοση, εμπειρία και γνώση για να εισέλθει στον διεθνή ανταγωνιστικό χώρο (με λίγες εξαιρέσεις, όπως ο εφοπλισμός και μειοψηφίες παραγωγών-εξαγωγέων προϊόντων και υπηρεσιών), καθιστούν τις προοπτικές ζοφερές. 

Εάν κάποιος θέλει να είναι πραγματιστής και όχι αιθεροβάμων ή δημαγωγός, θα συμπεράνει ότι υπό τις παρούσες συνθήκες δεν υπάρχουν δυνατότητες ανάπτυξης της χώρας με τη μορφή που την περιγράφει ο κυρίαρχος πολιτευτικός ή δημοσιογραφικός λόγος, ούτε διαφαίνονται προοπτικές σύντομης εξόδου από τη δομική κρίση. Σημαίνει, όμως, αυτό ότι σαν κοινωνία και οικονομία θα πρέπει να παραιτηθούμε μοιρολατρικά και να εγκαταλείψουμε κάθε προσπάθεια σωτηρίας; Κάθε άλλο. 

Η πραγματιστική διαπίστωση της ζοφερής πραγματικότητας και των κινδύνων που μας απειλούν, θα πρέπει, αντιθέτως, να αποτελέσουν ερέθισμα για όλους τους πολίτες προκειμένου να εντείνουν τις προσπάθειές τους για κοινωνική ανάταξη και συνοχή, για οικονομική και παραγωγική ανόρθωση. Επικεντρώνοντας την προσπάθεια στα πραγματικά προβλήματα. 

Η Ελλάδα θα πρέπει, καταρχήν, να μάθει να ζει με το σημερινό της επίπεδο εισοδήματος. Για να καταστεί όμως αυτό εφικτό, το υπάρχον εισόδημα θα πρέπει να κατανέμεται με διαφορετικό, δηλαδή δικαιότερο, τρόπο ανάμεσα στους Έλληνες. Δεν είναι δυνατόν να συνεχίσει να γίνεται αποδεκτό να υπάρχουν, από την μία πλευρά, εκείνοι που έχουν αφεθεί στο έλεος της κρίσης και, από την άλλη, όσοι συνεχίζουν να ζουν στους «προστατευμένους» τομείς της οικονομίας, είτε για το Δημόσιο και τις ΔΕΚΟ πρόκειται, είτε για τα «κλειστά επαγγέλματα», είτε για τους ασφαλισμένους και συνταξιούχους των «ευγενών» ταμείων και κλάδων που απολαμβάνουν προνόμια και εισοδήματα που δεν αντιστοιχούν στην παραγωγική τους συμβολή και στις εισφορές τους, είτε για τους τρόφιμους της κρατικοδίαιτης διαφθοράς και παρανομίας. 

Βασικός όρος επιβίωσης της χώρας είναι, να ανακατανεμηθεί το κοινωνικό προϊόν κατά τέτοιο τρόπο, ώστε όλοι οι Έλληνες, και όχι μόνον οι πληβείοι, να κερδίζουν τον άρτον τον επιούσιον «με τον ιδρώτα του προσώπου τους», δηλαδή αναλόγως της παραγωγικής τους συμβολής, με ένα διαφανές και αποτελεσματικό κράτος προνοίας, που θα μεριμνά για τις περιπτώσεις των αναξιοπαθούντων και μόνο. Άλλωστε, εκτός από απόλυτος όρος επιβίωσης, αυτό είναι επίσης και βασικός όρος δημιουργίας συνθηκών υγιούς και βιώσιμης μακροπρόθεσμης ανάπτυξης.

Ο Χρήστος Α. Ιωάννου είναι οικονομολόγος με σπουδές στην ΑΣΟΕΕ και στο London School of Economics, μέλος του Σώματος Μεσολαβητών (ΟΜΕΔ).

Ο ιστότοπος του Χρήστου Α. Ιωάννου

Updated: Το θρίλερ του Ελληνικού δημόσιου χρέους & ΑΕΠ, 1960 - 2012 
Οι αριθμοί δεν λένε ψέμματα